Znana aktorka pokaże, że ma grajfkę

„Rok spokojnego słońca” reż. Krzysztof Zanussi, Polska, RFN, USA, 1984
psychologiczny

Rok 1946, małe zniszczone miasteczko na Ziemiach Odzyskanych. Emilia mieszka tu od niedawna wraz ze schorowaną matką w porzuconym przez wysiedlonych Niemców starym, nędznym mieszkanku. Wkoło – odhumanizowany świat nastawiony tylko na biologiczną wegetację, na przetrwanie. Jej sąsiadka, była więźniarka obozu koncentracyjnego, jest prostytutką, w miasteczku grasują bandyci ograbiający nędzarzy z resztek tego, co udało im się uratować przez wojnę. Ponuro, szaro, bez nadziei. Tymczasem Emilia w każdej wolnej chwili, na czym się da, maluje słoneczne pejzaże. Pewnego dnia poznaje amerykańskiego żołnierza, kierowcę jednego z członków komisji ekshumującej groby angielskich i amerykańskich więźniów jednego ze stalagów. Oboje niemłodzi, oboje psychicznie okaleczeni przez wojnę, oddzieleni barierą językową – a jednak kiełkuje w nich nadzieja, że mają jeszcze szansę na uczucie, na dobre życie.
Ponieważ praca komisji dobiega końca, Norman nakłania Emilię, by wraz z matką wyjechała z nim do Ameryki – on drogą oficjalną, one – przez zieloną granicę. Problemem jest jednak to, że ten, kto ma je przerzucić na Zachód, nie zaryzykuje podroży ze starą schorowaną kobietą…
Przejmujący kameralny dramat, z wielkimi kreacjami aktorskimi.

Nagrody
1984 – MFF, Wenecja:
– Złoty Lew – Krzysztof Zanussi
– Nagroda Związku Włoskich Dziennikarzy Filmowych dla filmu zagranicznego – Krzysztof Zanussi

Maja Komorowska (Maria Tyszkiewicz) ur. 23 grudnia 1937 r. w Warszawie.
Aktorka teatralna i filmowa. Profesor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
W 1960 rok ukończyła Wydział Aktorski (Oddział Lalkarski) krakowskiej PWST. W 1963 roku zdała eksternistyczny egzamin aktorski. Debiutowała w 1960 roku w Teatrze Lalki i Maski Groteska w Krakowie. Potem należała do zespołu Teatru 13 Rzędów pod kierunkiem Jerzego Grotowskiego w Opolu, przekształconego w 1962 roku w Teatr Laboratorium we Wrocławiu. Wystąpiła w tym czasie m. in. w Kordianie, w pierwszej wersji Akropolis oraz zagrała Tarudanta w Księciu Niezłomnym.
Po siedmiu latach pracy u Grotowskiego weszła do zespołu wrocławskiego Teatru Współczesnego, a później Teatru Polskiego we Wrocławiu.
Od 1972 roku jest w zespole Teatru Współczesnego w Warszawie. Pracowała z wieloma wybitnymi reżyserami teatralnymi: z Erwinem Axerem – m.in. w sztukach Thomasa Bernharda Święto Borysa i U celu; z Maciejem Englertem – m.in. Letycja i lubczyk (Nagroda im. Aleksandra Zelwerowicza rolę Letycji) i Wniebowstąpienie; z Jerzym Jarockim – m.in. Stara kobieta wysiaduje; z Helmutem Kajzarem – Bolesław Śmiały i Antygona; z Krystyną Skuszanką – Rzecz ludzka/Gra snów; z Jerzym Krasowskim – Samuela Becketta Końcówka (rola Hamma); z Bohdanem Korzeniewskim – Augusta Strindberga Panna Julia; z Krystianem Lupą – Thomasa Bernharda Wymazywanie, Na szczytach panuje cisza, a także Niedokończony utwór na aktora według A. Czechowa i Y. Rezy; z Krzysztofem Warlikowskim – Tony’ego Kushnera Anioły w Ameryce (rola Rabina). Ważna również była rola Claire w Szaleństwie Marguerite Duras w reżyserii Romualda Szejda w teatrze Scena Prezentacje.

Grała w filmach polskich i zagranicznych. W reżyserii Krzysztofa Zanussiego – m.in. Życie rodzinne, Za ścianą, Bilans kwartalny, Rok spokojnego słońca, Cwał; w reżyserii Andrzeja Wajdy – Wesele, Panny z Wilka, Katyń; w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego – Dekalog I; w reżyserii Tadeusza Konwickiego – Jak daleko stąd, jak blisko, Lawa; w reżyserii Edwarda Żebrowskiego – Ocalenie.

Stworzyła także ponad 30 znaczących ról w spektaklach Teatru Telewizji, m. in. W Nadludzkiej medycynie w reżyserii Waldemara Dzikiego.

Aktualnie gra z Wiesławem Komasą w Mimo wszystko Johna Murrella w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza w Teatrze Współczesnym (premiera w 2005 roku), gościnnie w Teatrze Dramatycznym z Adamem Ferencym w Szczęśliwych dniach Samuela Becketta w reżyserii Antoniego Libery (premiera w 1995 roku) oraz także gościnnie w Aniołach w Ameryce Tonyego Kushnera w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego w Nowym Teatrze (rola Rabina).

W Akademii Teatralnej w latach 1983 – 2016 wyreżyserowała wiele dyplomów, m. in. Przy stole według Antoniego Czechowa, Wesele według Stanisława Wyspiańskiego, Opowieści Hollywoodu Christophera Hamptona i Panny z Wilka według Jarosława Iwaszkiewicza – spektakl nagrodzono Grand Prix podczas VI Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Teatralnych w Warszawie. Ostatni spektakl dyplomowy to Szkice z Dostojewskiego w 2014 roku.

Od wielu lat jeździ na spotkania z publicznością. Rozmawia o swojej pracy i ważnych dla niej ludziach. Czyta wiersze wybitnych poetów oraz fragmenty swoich książek.

Otrzymała wiele polskich i zagranicznych nagród za wybitne kreacje aktorskie, m.in. Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (2011r.) – na Wawelu oraz francuskie insygnia Komandora Orderu Sztuk i Literatury (2010 r.) przyznane przez Ambasadę Francji. W lipcu 2018 została uhonorowana Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy, a w sierpniu tego samego roku Nagrodą Człowiek Słowa, przyznaną przez Radę Festiwalu Stolica Języka Polskiego w Szczebrzeszynie.

Zawsze zaangażowana w sprawy społeczne; w czasach stanu wojennego pracowała w Prymasowskiej Radzie Społecznej oraz w Komitecie Pomocy Internowanym i ich Rodzinom, później w S.O.S z Jackiem Kuroniem. Dziś jest członkiem Rady Hospicjum Onkologicznego.

W 1993 roku ukazała się książka Mai Komorowskiej 31 dni maja (Wydawnictwo Tenten), w 2004 roku książka Barbary Osterloff Pejzaż, Rozmowy z Mają Komorowską (Oficyna Wydawnicza Errata), w 2014 r. Pytania, które się nie kończą – rozmowy z Tadeuszem Sobolewskim (wydanie: Mazowiecki Instytut Kultury we współpracy z Wyd. Czuły Barbarzyńca Press). W roku 2017 – Pejzaż. Rozmowy z Mają Komorowską dawne i nowe Barbary Osterloff (wydanie: Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego).

Źródło: Kino Grajfka

Fot.: Maja Komorowska - profil na Facevooku